Πολυουρία και πόσιμο νερό!

Ξεπερνώντας τις κατασκευαστικές προκλήσεις & δημιουργώντας ένα επιτυχημένο σύστημα στεγάνωσης με πολυουρία κατάλληλη για επαφή με πόσιμο νερό!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, σε μια μικρή κοινότητα στα βουνά του δυτικού Maryland εγκαταστάθηκαν δύο ανοικτού τύπου δεξαμενές ποσίμου νερού.

Η δεξαμενή 1, που χτίστηκε γύρω στο 1910, έχει βάθος περίπου 12 m και διάμετρο 36 m. Είχε αναβαθμιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με την εφαρμογή gunite στα τοιχώματα και τον πυθμένα της.

Η δεξαμενή 2 χτίστηκε το 1930 και είναι επίσης περίπου 12 m βάθους, αλλά με διάμετρο 51 m. Ο πυθμένας αυτής της δεξαμενής αποτελείται από πολλαπλά στοιχεία σκυροδέματος διαστάσεων  περίπου 4,6 Χ 4,6 m.

Με την πάροδο των ετών, οι δεξαμενές άρχισαν να παρουσιάζουν διαρροή νερού, το οποίο κατέληγε στα υπόγεια των παρακείμενων κατοικιών και δημιουργούσε τεράστια προβλήματα. Ως εκ τούτου, το 2005, η τοπική κοινότητα αποφάσισε να προβεί στην στεγάνωση τους.

Η εταιρεία των συμβούλων μηχανικών που ανέλαβε το έργο προδιέγραψε σύστημα στεγάνωσης με τη χρήση 100% καθαρής πολυουρίας κατάλληλης για επαφή με πόσιμο νερό, εγκεκριμένης από τον NSF κατά το Πρότυπο 61. Η επιλογή του συστήματος έγινε με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προϊόντος.

Εργολάβοι κλήθηκαν να δουν την εγκατάσταση και να δώσουν προσφορά ενώ οι δεξαμενές ήταν ακόμα σε λειτουργία. Οι εργασίες ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2005 και ολοκληρώθηκαν τον Μάιο του 2006.

Όταν το νερό άδειασε αποκαλύφθηκαν διάφορα προβλήματα.

Στη δεξαμενή 2 οι αρμοί διαστολής μεταξύ των στοιχείων σκυροδέματος έφταναν σε πλάτος 5 cm ενώ το βάθος τους ξεκινούσε από 10 cm και έφτανε μέχρι 20 cm!

Επίσης, στο παρελθόν είχαν γίνει αποτυχημένες προσπάθειες για την επισκευή των αρμών με χρήση ποικιλίας τσιμεντοειδών και ασφαλτικών υλικών, τα οποία έπρεπε τώρα να αφαιρεθούν με αμμοβολή προκειμένου να επισκευαστεί και προετοιμαστεί το υπόστρωμα για την εφαρμογή της στεγάνωσης.

Ένα άλλο πρόβλημα που έπρεπε να ξεπεράσει ο ανάδοχος ήταν το χρονοδιάγραμμα για την εγκατάσταση του στεγανωτικού συστήματος, αφού ναι μεν οι εργασίες για την πρώτη δεξαμενή θα ολοκληρώνονταν το καλοκαίρι, όμως το σύστημα πολυουρίας στη δεύτερη δεξαμενή θα έπρεπε να εφαρμοσθεί κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Το μεγαλύτερο μέρος του έτους το δυτικό Maryland έχει καιρό που είναι κατάλληλος για ψεκαστικές εφαρμογές πολυμερών, όμως ο χειμώνας στα βουνά του Maryland είναι βαρύς και ο χειμώνας του 2005-2006 δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Παρά όλα αυτά όμως, το σύστημα επένδυσης με καθαρή πολυουρία κατάλληλη για επαφή με πόσιμο νερό εφαρμόσθηκε με απόλυτη επιτυχία!

Αρχικά έγινε αμμοβολή και προετοιμασία του υποστρώματος κατά το πρότυπο SSPC-SP 13 ακολουθούμενη από την εφαρμογή εποξιδεικού ασταριού το οποίο κάλυψε όλες τις επιφανειακές ανωμαλίες και ρωγμές. Το αστάρι ήταν εποξειδικό διαλύτου και εφαρμόσθηκε σε πάχος ξηρού φιλμ (DFT) από 75 έως 100 microns, σύμφωνα με την προδιαγραφή.

Η τελική στρώση έγινε με καθαρή πολυουρία 100% που είναι κατάλληλη για επαφή με πόσιμο νερό και εγκεκριμένη από τον NSF κατά το Πρότυπο 61, εφαρμόσθηκε δε σε πάχος από 2,5 έως 3,0 mm (DFT).

Το συγκεκριμένο προϊόν είναι περιεκτικότητας 100% σε στερεά, αρωματικής χημικής βάσεως, εφαρμόσθηκε δε με ψεκασμό στις καμπύλες επιφάνειες των δεξαμενών χωρίς πρόβλημα αποκτώντας απόλυτη πρόσφυση ενώ απέδωσε μεγάλη επιφανειακή σκληρότητα αλλά και τεράστια ελαστικότητα.

Εφαρμόσθηκε στο καθορισμένο πάχος των 2,5 έως 3,0 mm σε μία μόνο εφαρμογή αλλά σε πολλαπλές σταυροειδείς στρώσεις και έτσι γεφύρωσε τους επισκευασμένους αρμούς και ρωγμώσεις παρέχοντας τεράστια αντοχή στον εφελκυσμό από τις κινήσεις του σκυροδέματος.

Ακόμα και στην περίπτωση όπου το υπόστρωμα θα συνεχίσει να κινείται και θα ανοίξουν νέοι αρμοί, η πολυουρία δεν θα σκιστεί και η στεγάνωτική μεμβράνη θα παραμείνει ανέπαφη.

Ουσιαστικά η πολυουρία θα λειτουργεί ως μια αυτόνομη στεγανολεκάνη στο εσωτερικό των δεξαμενών.

Ο ψεκασμός καθαρής πολυουρίας 100% περιεκτικότητας σε στερεά ήταν μια εξαιρετική επιλογή για το έργο αυτό. Σφράγισε εντελώς τις δεξαμενές και τελείωσε μια και καλή τα προβλήματα διαρροών.

Το κόστος της στεγάνωσης ήταν κατά πολύ μικρότερο από το κόστος αντικατάστασης των δεξαμενών καθώς και από το κόστος των ετήσιων αποσπασματικών και αναποτελεσματικών προσπαθειών επισκευής με τσιμεντοειδή, ασφαλτικά ή άλλα υλικά.

Το πιο σπουδαίο είναι η αντοχή του συστήματος στον χρόνο και τις καταπονήσεις. Δέκα χρόνια τώρα δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα και το σύστημα θα συνεχίσει να εξυπηρετεί και τις επόμενες γενιές!